МАН ЯГОН ГУНОҲ НАДОРАМ, ОЧА… ҚИССАИ ТАЛХИ ШАМСИДДИН ЗАЙДУЛЛОЕВ

«Вақте ман сари писарамро сила кардам, ӯ ногаҳон гуфт, ки аз пушт ҷароҳат дорад ва он дард мекунад. Ман оҳиста пурсидам, ки магар ин ҷо ӯро латукӯб кардаанд? Дар ҷавоб бо нишони тасдиқ сар ҷунбонд»,- нақл мекунад модари Шамсиддин. «Ман гаштаву баргашта ба писарам такрор мекардам: «Агар дар коре гунаҳкор бошӣ, қоил шав, дар колонияи ислоҳотӣ будан беҳтар аз он аст, ки ин ҷо латукӯб шавӣ». Вай посух дод: «Модар, ман ронандаи оддиям, куҷое мизоҷ гӯяд, ба ҳамон ҷо мебарамаш. Ман дар ягон кор гунаҳкор нестам». Аммо баъдтар мо фаҳмидем, ки чанд рӯз қабл аз ин яке аз мизоҷони дар мошинаш нишаста «шартнома»-и маводи нашъаовар доштааст. Вале барои чӣ писари ман ҷонашро қурбон кард?»,- меафзояд Тоҷинисо Каримова. «Писари маро акнун баргардонида намешавад, вале мехоҳам як чизро гӯям. Фарзандони мо касе, ки набошанд - дузд, ғоратгар, муътод, барои модаронашон онҳо ҳамеша кӯдакони дӯстдоштанӣ боқӣ мемонанд. Ягон кас ҳуқуқ надорад онҳоро латукӯб кунад»,- мегӯяд модари Шамсиддин Зайдуллоев.