ՓՆԹԻ ԱՍՊԵՏՆ ՈՒ ԿՐՔՈՏ ՓԵՐԻՆ

ՓՆԹԻ ԱՍՊԵՏՆ ՈՒ ԿՐՔՈՏ ՓԵՐԻՆ Հիշու՞մ եք Ստեփան Զորյանի «Պատերազմը » պատմվածքը Մաճկալանց Դավիթի ճակատագիրը, ինքն էլ էր անապահով ընտանիքի զավակ, նորից տանում էին առաջնագիծ, իսկ տանուտեր Արսենը ու նրա զավակը ինչպես մեր պաշտոնյաները, միշտ հիմնավոր պատճառ ունեին առաջնագիծ չմեկնելու համար, ինչպես կասեր Սեյրան Օհանյանը հարուստի երեխանեը կարողանում են ԲՈւՀ- երում սովորել ու տարեկետում վերցնել։ Դե բա իրենք էլ հայրենիքը այդ ձևով են սիրում, հո ազգովի չե՞նք գնալու մեռնենք, մեկը պետք է լինի՞ որպեսզի ապրի, վայելի վեջապես հերոսանա ու իշխանավորի։ Իրենց կռիվն էլ թիկունքում է, բա որ բոլորը գնացին, մեր թիկունքը ո՞վ է պահելու, այս դեպքում ասելու են, որ իրենք զենք ու զինամթերք հասցնում ճակատ։ Ժամանակին էլ ոջլոտ ՊՆ նախարար ունեինք, իր ասելով բուրումնավետ քրտնահոտով էր հայտնի ժողովրդին, պատերազմի ժամանակ տաքուկ աշխատասենյակում նստած հերոսացավ։ Առհասարակ լավ չի, որ այդպիսի մարդիկ շուտ են մեռնում կամ սպանվում, որովհետև մահից հետո հերոսանում են ու դառնում կուռք։ Պատահական չէր, որ գեներալ Մանվելը ցանկանում էր դառնալ ազգային կուռք, բայց ցավոք սրտի չստացվեց, չնայած, որ նա այդպես էլ մնաց Արցախի հերոս, ինչպես մի շարք դավաճանները, կարծում եմ տեղին կլինի նշել դրանց անունները, կարծում եմ զոհված զինվորների հարազատները պետք է իմանան այդ անունները, այդպիսով գեներալներ գեներալ-լեյտենանտ Արշավիր Ղարամյանը, Կարեն Աբրահամյանը, Լևոն Մնացականյանին, Սամվել Կարապետյան՝ Օգանովսկի, Սեյրան Օհանյանը, Արթուր Աղաբեկյանը, Մովսես Հակոբյան, գեներալ-լեյտենանտ Արշալույս Փայտյան, Կամո Քոչունց, Հայկազ Բաղմանյան...